Geluksmomentje versus realiteit
Afgelopen donderdagavond kreeg ik een appje binnen met de vraag of ik vrijdagochtend mee een duik in de zee ging maken met daarna een afsluitend kopje koffie.
De vorige 2 keren had ik een echt excuus, nu had ik eigenlijk helemaal niets gepland. Dus tja… Ik ging er eerst héél even over nadenken. Heel gek wellicht, na zo’n jaar op zee te hebben gezworven, maar ik ben dus niet echt een zee-zwemmer. Wanneer we ergens met de boot voor anker lagen in een helderblauwe baai waar we de vissen konden zien zwemmen, sprong ik er graag in voor een snorkel rondje. Maar vanaf het strand de zee in lopen zonder dat je ziet wat er zwemt geeft mij dat toch net een ander gevoel. Een beetje alsof je ‘het blote-voetenpad’ loopt en door de modder moet, iew.
De afgelopen dagen was het weer wat minder, behoorlijk wat regen en weinig zon waardoor het niet voelt alsof het 20 graden is. Toch besloot ik om positief te reageren, we wonen desnoods aan de zee en ik vind het daarnaast ook leuk om andere mensen (beter) te leren kennen.
Zodoende trok ik vrijdagochtend mijn bikini aan onder mijn warme kleren en vertelde ik de rest van het gezin over mijn ochtendprogramma. Waarop Tessa zegt: 'Het is verboden om in de zee te zwemmen rondom Valencia omdat er dode lichamen kunnen aanspoelen.’ Slik! 😳 Verdrietig, Dana heeft ontzettend haar sporen achtergelaten. Er zijn inderdaad helaas nog steeds mensen vermist, het kan dat mensen meegesleurd zijn de zee in. Het verbod zal wellicht rondom Valencia gelden… Hier in Jávea heeft het geregend maar lang niet zoveel als in de regio Valencia. Het is maar een klein uurtje hier vandaan. We kregen al vele lieve berichtjes van bezorgde vrienden/familie of het goed ging met ons. Zelf waren we niet in Spanje. Bij terugkomst merkten we wel wat een impact het heeft gehad. Verschillende verhalen/ervaringen kregen we te horen. Vreselijk.
Op de ochtend van mijn duik dragen de kinderen geen uniformen maar allemaal de kleur blauw. Ze hebben allemaal wat geld bij zich, de school zamelt geld in voor herstel van wat ramp Dana heeft aangericht. 💙
Uiteindelijk ben ik om 9.15 op het strand, de zon schijnt en de zee is heel kalm. Er staat een groepje (oudere) mannen klaar om het water in te gaan. Met Tessa’s opmerking in mijn achterhoofd speur ik toch even de zee af.
Wij kleden ons uit en gaan voorzichtig het water in, oh dat valt best mee, langzaam lopen we verder en liggen we uiteindelijk in het water. Het voelt heerlijk. Lekker fris, niet ijskoud. In de winter (wordt mij verteld) wordt het meestal alleen een dip omdat het dan te koud is, nu gaan we zelfs nog een stuk zwemmen. Er ligt een Franse boot voor anker en daarvoor zie ik een mega vis een meter de zee uit springen, mooi… we zwemmen rustig en kletsend door.
Eenmaal uit het water laat ik mijn schoenen uit, die dikke trui die ik dacht nodig te hebben laat ik ook in de tas. Op het terras aan het water drinken we daarna nog een koffie en kletsen we gezellig verder… het is zelfs heel warm!
Wat een fijne ochtend is dit, heerlijk om je dag zo te beginnen. Dit is echt wel zo’n geluksmomentje.🙏
Reactie plaatsen
Reacties